Lancia

Περί το τέλος του 1991 συνέβη κάτι που πολλοί από καιρό μυστικά συζητούσαν και φοβόντουσαν αλλά όλοι θεωρούσαν αδύνατο να συμβεί πραγματικά: μετά από ένα σερί πέντε συνεχόμενων τίτλων στο πρωτάθλημα κατασκευαστών, στις 18 Δεκεμβρίου του 1991 η Lancia, με μια λιτότατη ανακοίνωση στον τύπο, αποφάσισε ξαφνικά να σταματήσει την εμπλοκή της στους αγώνες του WRC, με άμεση εφαρμογή. Με εντολή του τότε αφεντικού της Fiat, Paolo Cantarella, μεταβιβάστηκε το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού και του προσωπικού, μαζί με τα περίπου 30 έτοιμα αγωνιστικά αυτοκίνητα και τα ανταλλακτικά τους, στην ιδιωτική ομάδα του Jolly Club (που με το πέρασμα του χρόνου είχε καταφέρει να αναδειχτεί ως ή πρώτη και καλύτερη μεταξύ των ιδιωτικών / ημιεργοστασιακών ομάδων της Lancia), ενώ ένα μικρότερο μέρος πήγε στις επίσης ιδιωτικές ομάδες ASTRA Team και Grifone. Ο βασικός χορηγός Martini Racing άρπαξε την ευκαιρία και ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου το οικονομικό κόστος της προετοιμασίας για πλήρη εμπλοκή της Jolly Club στο πρωτάθλημα του 1992 (εξ ου και η αλλαγή στο λογότυπο από Lancia Martini μέχρι τότε σε Martini Racing). Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αλλαγές στα χρώματα του αυτοκινήτου με τα καινούρια, μεγαλύτερα και εντονότερα λογότυπα της Martini και τα νέα, κατά πολύ μικρότερα και εντελώς διακριτικά αντίστοιχα της Lancia, φορέθηκαν μόλις κατά τη διάρκεια των τελευταίων δοκιμών πριν τον αγώνα του Μόντε Κάρλο.

Ο πολυαναμενόμενος διάδοχος της 8βάλβιδης HF Integrale, δηλαδή η 16βάλβιδη HF Integrale 16V, ομολογκαρίστηκε μόλις την 1η Αυγούστου 1989. Τέτοια ήταν η επιτυχία και η δυναμική της 8βάλβιδης που άνετα επικρατούσε του συναγωνισμού για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, και μόνο προς το τέλος του 1989 έδειξε σημάδια υστέρησης έναντι του ιαπωνικού ανταγωνισμού, οπότε η Lancia δεν βιάστηκε ιδιαίτερα να ομολογκάρει τη 16βάλβιδη έκδοσή της. Πάντως το αυτοκίνητο έκανε αίσθηση γιατί για πρώτη φορά παγκοσμίως ένα αγωνιστικό στα χρώματα της Martini δεν παρουσιάστηκε στο παραδοσιακό άσπρο χρώμα αλλά σε κόκκινο. Ο Giorgetto Giugiaro είχε προσωπικά επιμεληθεί τη νέα εμφάνιση και όντως το αυτοκίνητο έκανε φοβερή αίσθηση κατά την παρουσίασή του στον τύπο, αλλά μετά τη νίκη στο San Remo οι κόκκινες αγωνιστικές Integrale εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας και επανήλθε η παλιά άσπρη έκδοση, με μια διαφορετική σχεδίαση των γνωστών λωρίδων της Martini. Επίσημη δικαιολογία γι αυτό ήταν η κακή απόδοση του νέου χρωματισμού – σε ότι αφορά το συνδυασμό του με τα παραδοσιακά χρώματα της Martini – στις φωτογραφίες και την αναπαραγωγή.

Ο Lombardi και η ομάδα του αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τα (σχεδιαστικά) μειονεκτήματα της 4WD σε ότι αφορούσε την αγωνιστική χρήση σε επίπεδο WRC. Οι περιοχές που έπρεπε να βελτιωθούν ήταν το υπερβολικό βάρος, οι στενοί θόλοι που δεν επέτρεπαν τη χρήση φαρδύτερων ζαντολάστιχων η περιορισμένη διαδρομή των αναρτήσεων και η έλλειψη επαρκών εισαγωγών αέρα στην μετωπική επιφάνεια που θα επέτρεπαν την καλύτερη ψύξη του χώρου του μηχανοστασίου. Ειδικά το τελευταίο ήταν κρίσιμο για την επίτευξη βελτιωμένων επιδόσεων από έναν turbo κινητήρα. Βέβαια, για νορμάλ χρήση η 4WD ήταν τέλεια και κανείς από τους χρήστες δεν είχε ποτέ πρόβλημα με όλα τα παραπάνω, στους αγώνες όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Άλλωστε, το μυαλό των σχεδιαστών το 1979 δεν είχε πάει στην πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί το μοντέλο σε αγώνες, και ούτως ή άλλως μετά από 8 χρόνια στην παραγωγή η διοίκηση της Lancia ετοίμαζε το διάδοχο της Δέλτα - αφού οι πωλήσεις είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν την κατηφόρα. Το αστείο είναι ότι η επιτυχίες στους αγώνες το 1987 άλλαξε άρδην αυτή την κατάσταση και έδωσε φοβερή ώθηση στις πωλήσεις.

Η ιστορία των αγωνιστικών Lancia για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Rally (WRC) της περιόδου1982-1987 σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζει την ιστορία των τεχνολογικών επιτευγμάτων του μηχανοκίνητου αθλητισμού την ίδια περίοδο.