LANCIA DELTA HF Integrale Gr A (ABARTH SE044)

Ο Lombardi και η ομάδα του αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τα (σχεδιαστικά) μειονεκτήματα της 4WD σε ότι αφορούσε την αγωνιστική χρήση σε επίπεδο WRC. Οι περιοχές που έπρεπε να βελτιωθούν ήταν το υπερβολικό βάρος, οι στενοί θόλοι που δεν επέτρεπαν τη χρήση φαρδύτερων ζαντολάστιχων η περιορισμένη διαδρομή των αναρτήσεων και η έλλειψη επαρκών εισαγωγών αέρα στην μετωπική επιφάνεια που θα επέτρεπαν την καλύτερη ψύξη του χώρου του μηχανοστασίου. Ειδικά το τελευταίο ήταν κρίσιμο για την επίτευξη βελτιωμένων επιδόσεων από έναν turbo κινητήρα. Βέβαια, για νορμάλ χρήση η 4WD ήταν τέλεια και κανείς από τους χρήστες δεν είχε ποτέ πρόβλημα με όλα τα παραπάνω, στους αγώνες όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Άλλωστε, το μυαλό των σχεδιαστών το 1979 δεν είχε πάει στην πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί το μοντέλο σε αγώνες, και ούτως ή άλλως μετά από 8 χρόνια στην παραγωγή η διοίκηση της Lancia ετοίμαζε το διάδοχο της Δέλτα - αφού οι πωλήσεις είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν την κατηφόρα. Το αστείο είναι ότι η επιτυχίες στους αγώνες το 1987 άλλαξε άρδην αυτή την κατάσταση και έδωσε φοβερή ώθηση στις πωλήσεις.

HF Integrale Gr A

Έτσι η διοίκηση της Fiat-Lancia αντιμετώπισε ένα σοβαρό δίλημμα: σε μια χρονική φάση που έπρεπε φυσιολογικά η Δέλτα να δώσει τη θέση της στο διάδοχό της, αυτή έμοιαζε να ανασταίνεται και να ζει μια δεύτερη ζωή - κι όλα αυτά χάρη στους αγώνες - οπότε τι έπρεπε να αποφασίσουν, να δώσουν τέλος και ταυτόχρονα το πράσινο φως για την παραγωγή του αντικαταστάτη; Όσο όμως ο συνδυασμός Lancia/Abarth/Martini νικούσε στους αγώνες αυτό έμοιαζε με αυτοκτονία, απ’την άλλη πάλι για πόσο καιρό ακόμα θα νικούσαν, άρα πόση ζωή ακόμα θα είχε η Δέλτα; Αποφασίστηκε λοιπόν να εξελιχθεί και να βελτιωθεί το αγωνιστικό μοντέλο έτσι ώστε να συνεχίσουν οι επιτυχίες στους αγώνες και -άρα- οι καλές πωλήσεις. Ήδη από το καλοκαίρι του 1987 εμφανίστηκαν κάποια πρωτότυπα του διαδόχου της 4WD που έδειξαν που πήγαιναν τα πράγματα. Μετά ήρθε η παρουσίαση του μοντέλου παραγωγής το Σεπτέμβριο στην έκθεση της Φρανκφούρτης και μερικές μόνο ημέρες μετά κάποιες φωτογραφίες στο ιταλικό περιοδικό Autosprint που έδειχναν ένα πρωτότυπο κατά το ήμισυ ντυμένο στα χρώματα της Martini να κάνει δοκιμές. Πριν το Ράλλυ San Remo του 1987 επιδείχθηκε και επίσημα το ένα από τα δύο πρωτότυπα, με αριθμό κυκλοφορίας TO55066F, το οποίο ήταν μετατροπή από το πρώτο πρωτότυπο της HF 4WD. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, η Integrale δημιουργήθηκε για έναν και μόνο λόγο: τις νίκες στους αγώνες. Είναι σαφές ότι κανένα από τα μοντέλα παραγωγής μετά την 4WD δε θα είχε υπάρξει αν η Abarth δεν είχε διαβλέψει το δυναμικό και της δυνατότητες του “πακέτου” Integrale σε ότι αφορά την επικράτηση στο WRC. Με δεδομένους τους κανονισμούς του GrA, όλες οι βελτιώσεις του επόμενου αγωνιστικού έπρεπε πρώτα να φορεθούν στο μοντέλο παραγωγής. Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα μειονεκτήματα της 4WD η διάδοχός της Integrale ξεχώριζε αμέσως από τα φουσκώματα στα φτερά (που ήταν πρόσθετα, σύμφωνα με τη στάνταρ πρακτική της εποχής).αλλά και τις γρίλλιες εισαγωγής αέρα στη μάσκα και τον εμπρός προφυλακτήρα.

Όπως και στην περίπτωση της 4WD, η αγωνιστική έκδοση ήταν μια βελτιωμένη (σε ακραία όμως μορφή) σε συγκεκριμένα σημεία παραλλαγή του μοντέλου παραγωγής, σύμφωνα με τα μαθήματα της σαιζόν του 1987. Η ιπποδύναμη τώρα κυμαινόταν από 260 έως 280 άλογα, ανάλογα με τον αγώνα. Το μηχανικό σύνολο έμεινε αναλλοίωτο, με μοναδική διαφορά το intercooler που λόγω κανονισμών ήταν πια ίδιο με του μοντέλου παραγωγής (35% μικρότερο από αυτό της 4WD). Μικροβελτιώσεις υπέστη το turbo αν και παρέμεινε η σειρά Τ3 της Garrett, πλην όμως οι αλλαγές στους κανονισμούς του GrA για το 1988 επέβαλαν και την κατάργηση του overboost που είχε η 4WD, έτσι στην Integrale η πίεση του turbo ήταν απλά ανάλογη των στροφών του κινητήρα χωρίς τη δυνατότητα overboost. Η βελτιωμένη καμπύλη ροπής οδήγησε σε βελτιώσεις στο σύστημα μετάδοσης, έτσι μετά το Ράλλυ Safari η Integrale απέκτησε κιβώτιο R70 6 ασυγχρόνιστων σχέσεων και νέο ενισχυμένο υδραυλικό συμπλέκτη δύο δίσκων.